You're my Key!!!

YOU'RE  MY  KEY!!!

ปรอทแตก

1

 

            “ไป
            ไม่ไป...
            ไป...
            ไม่ไป...
            เฮ้ออ”
            อยากไปจัง TToTT ไม่สิ!ไปไม่ได้เด็ดขาด มันเกินไป ทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่ได้ๆๆ!

            ฉันยืนบ่นพึมพำในมุมเล็กๆของห้องสมุด หนังสือที่วางอัดแน่นเต็มทุกชั้นทั่วทุกบริเวณและยังเงียบสงัดแบบนี้เหมาะสำหรับอาการใจลอยอย่างแรง มือที่ควรจะหยิบเลือกหนังสือมาทำรายงาน กลับทำได้แค่ปัดแกว่งผ่านหนังสือไปเรื่อยๆ สลับกับโยกหนังสือเหล่านั้นไปมา พลางทิ้งศีรษะพิงชั้นหนังสืออย่างเหนื่อยใจ

ทุกคนคงงงกันสินะ ว่ามันเรื่องอะไร ทำไมถึงเหนื่อยใจนัก ใช่มั๊ยล่ะ

 เรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันอยากไปคอนเสิร์ต คีย์ แทบบ้า เหตุผลก็เพราะเขาหล่อมาก น่ารักมาก มากๆๆ ร้องเพลงก็เพราะ

น่าเสียดายที่ไม่ได้อยู่ประเทศเดียวกัน เป็นนักร้องเกาหลีอ่ะ และอีกหนึ่งอาทิตย์เขากำลังจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่ไทย แงๆ แต่ก็น่าเสียดายอีกนั่นแหละ คนอย่าง “ไอ” เกิดมาในครอบครัวปานกลาง เวลาจะใช้จ่ายอะไร ซื้อได้แต่ของจำเป็น ฉันถูกสอนมาแบบนั้น ดังนั้นในบ้านไม่มีสมบัติ ผลงาน อัลบั้มหรือรูปภาพอะไรก็แล้วแต่(ที่เสียเงิน)เกี่ยวกับ ‘ที่รัก’ในบ้านเลย เหตุผลน่ะหรอ

เพราะมันไม่จำเป็น TT^TT

มือข้างหนึ่งคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่วนอีกมือก็ยังคงปัดแกว่งผ่านหนังสือไปอย่างไร้ทิศทาง พอจะปลดล็อคหน้าจอก็ทำเอาใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพหนุ่มหล่อน่ารักในจอทำท่ากุมมือแนบอก ริมฝีปากได้รูปที่เม้มนิดๆ นัยน์ตาแววใส สีหน้าออดอ้อน ผมสั้นสีม่วงเซ็ตเป็นทรงสวย ทุกครั้งที่เห็นภาพนี้ฉันมักจะได้ยินเสียงเขาแว่วเข้ามาในโสตประสาทว่า ‘ผมรักไอนะ เป็นกำลังใจให้เสมอ สู้ๆ’เพียงแค่คำนั้นทำเอาฉันฟินไปทั้งวัน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม เสียงที่ก้องกังวานในหัวกลับเป็น ‘ไอจะไม่ไปจริงเหรอ ไม่รักโอป้าเหรอ’

เศร้า TTTOTTT

            จู่ๆภาพก็ดับลงเพราะไม่ยอมปลดล็อคโทรศัพท์ซะที

            ‘ไอจะไม่ไปจริงเหรอ ไม่รักโอป้าเหรอ’

            ถึงแม้ภาพหน้าจอกลายเป็นสีดำสนิทแล้วแต่เสียงนั้นยังย้ำเตือนดังกังวานขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียด้วย

            ‘ไอจะไม่ไปจริงเหรอ ไม่รักโอป้าเหรอ’

            รักสิ ไอรักมากด้วย

            ฉันเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งจัดการปลดล็อคหน้าจออย่างรวดเร็วหวังจะหลบหนีคนในหน้าจอนั้น แต่กรรม

            หน้าจอหลักก็เป็นคีย์และยังตั้งเป็นรูปเดียวกับภาพปลดล็อคหน้าจออีก ร่างที่ยืนพิงกับชั้นวางหนังสือเลื่อนตัวลงจนไปนั่งกับพื้นพิงชั้นหนังสือแทน  นิ้วที่ขณะนี้เลื่อนไปสัมผัสหน้าจอตามที่ใจเรียกร้องก็จิ้มลงไปที่วีดีโอเกี่ยวกับคีย์และรีบหยิบเอียร์โฟนออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วเสียบเข้าที่โทรศัพท์นั้น

            เฮ้อ~ น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงเล่า

            ทุกอิริยาบถของคีย์มักจะทำให้เผยยิ้มออกมาตลอด ไม่เว้นแม้กระทั่งครั้งนี้ทำไมนะ ทำไมถึงต้องหลงเขาขนาดนี้ด้วย

ภาพคนในโทรศัพท์ยังคงเล่นต่อไปเรื่อยๆ

ดูสิขนาดเขาตกใจยังน่ารักเลย

ยิ้มนั้นก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

ขนาดหน้าเฉยๆก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อน่ารักนั้นหายไปเลยด้วยซ้ำ

อยากเจอๆ อยากเจอที่สุดเลย

            จะไปคอนเสิร์ตดีมั๊ยนะ

            คำถามนี้วิ่งวนอยู่ในจิตใจตลอดเวลาพร้อมทั้งสายตาที่ยังจับจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างไม่ลดละ

            คำถามนี้ฉันเคยตอบอยู่สองแบบคือ ‘ดีสิ ไปเลยๆ’ และ ‘ไม่!! ห้ามไปเด็ดขาด!’

            แต่ขณะนี้คำตอบที่วิ่งวนคู่กับคำถามมีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นและมันทำให้รู้สึกดีมากถึงขั้นก้มหน้าลงไปจรดริมฝีปากลงบนหน้าจอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จริงๆคงพอจะรู้กันแล้วใช่มั๊ยว่าฉันตอบอะไรออกไป

และคำตอบก็คือ ‘ดีสิ ไปเลยๆ’

            แล้ว...

คุณคิดว่าฉันจะทำยังไงกับคำตอบนี้ล่ะ

เอาล่ะ...ไอจะไปคอนเสิร์ตคีย์  (-*-)!!

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

            กรี๊ด!!! ไม่อยากเชื่อเลย ทุกอย่างผ่านฉลิว (ใช่มันคือพรหมลิขิตที่จะได้พบกับคีย์ เขิล) พ่อแม่ไม่ว่า คงเพราะเป็นเด็กดีและเชื่อฟังคำสั่งสอนของผู้มีพระคุณ แน่ล่ะฉันเป็นผู้ที่เปี่ยมล้นไปด้วยกตัญญูกตเวที  จริงๆน่าจะถูกส่งชื่อไปรับรางวัลเชิดชูเกียรตินะเรา เอิ๊ก เอิ๊ก -.,-

            ฉันมองร่างของตัวเองในกระจก ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในมือถือชุดตัวใหม่สีชมพูลายน่ารักกุ๊กกิ๊กๆเหมาะที่จะไปชมคอนเสิร์ตของคีย์เอามากๆ

“พี่บีๆ ชุดนี้ เป็นไงบ้าง”ฉันทาบชุดตัวใหม่บนร่างตัวเองและหันหน้าออกไปหาพี่ พี่บี  ละสายตาจากจอคอมและเหลียวหลังมามอง

“อืม”พี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ และกลับไปเล่นคอมตามเดิม

ฉันหันกลับไปมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง พลางมองตาตัวเองในกระจก ฮึๆวันนั้นฉันต้องสวย ต้องสวย

“ไอ ไม่เสียดายเงินมั่งหรอ พี่รู้นะว่าเสียเงินไปเป็นหมื่นกับคีย์ ยังไม่พอโกหกพ่อแม่ว่าได้บัตรฟรีอีก ชอบมันขนาดนั้นเลยหรอ”ไม่ได้ชอบแค่รัก หน้าฉันร้อนวาบขึ้นมาทันที ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาแต่ก็ถูกกลบด้วยความโกรธ ใช่ มันเป็นเรื่องจริง แต่แค่อยากเจอคีย์ก็เท่านั้น   

“พี่อย่าเรียกคีย์ว่า ‘มัน’ ไอไม่ชอบ ”

“จะไปชอบอะไรนักหนา พี่ไม่เข้าใจอ่ะ”พี่ละสายตาจากจอคอม มามองหน้าฉันอีกรอบ  ให้ตายสิฉันเกลียดคำนี่ที่สุด

“พี่ก็ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย!  ไอบอกไว้แล้วไอไม่ได้ชอบเขา เขาเป็นมากกว่าคนที่ชอบ”

“นี่คิดอะไรอยู่ไอ”

“พี่ไม่เข้าใจไอหรอก”ทุกวันคิดถึงเขาตลอดเวลา ขอให้ได้เจอเขา เพ้อก็เพ้อแต่เรื่องเขา อยากอยู่ใกล้ๆเขา

“มันเกินไป เขาที่แกหมายถึงเป็นดารานะ”พี่แค่นหัวเราะ

“ไม่ใช่ คีย์เป็นไอดอล”ฉันเถียงเสียงแข็ง

“เหมือนๆ กันนั่นแหละ สรุปเธออยากเป็นแฟนเขางั้นสิ”พี่มองฉันด้วยสายตาของคนไม่อยากเชื่อ สายตานั้นชวนให้รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก“เมื่อไหร่แกจะตื่น พอๆๆ พี่ไม่อยากรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว”

“ไม่ แค่อยากอยู่กับเขา อยากให้เขารัก...”น้ำเสียงค่อยๆ เอ่ยออกมา แต่ว่าคนที่สนทนาด้วยกลับรีบใส่หูฟังพร้อมเอามือคลุมหูทั้งสองข้างอย่างแรงอีกทบ และหันกลับไปเล่นคอมพิวเตอร์ตามเดิม

ฉันรู้ว่าตัวเองเพ้อเจ้อ แต่มันก็ไม่แน่เสมอไปสุดท้ายเขาอาจจะมารักกับเราก็ได้ ถึงมันจะมีความเป็นไปได้แค่ จุดศูนย์ๆๆ หนึ่งเปอร์เซ็นต์ ก็ยังหวังว่าตัวเองจะเป็นคนในจุดศูนย์ๆๆ หนึ่งเปอร์เซ็นต์นั้น ถึงจะไม่ได้สวยหยาดเยิ้มแต่ก็ไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดซะหน่อย นิสัยก็...

ชั่งมันเถอะ...

 ฉันไม่คู่ควรกับคีย์เลย  

ณ อิมโพคอาโรเน่ เมืองแพงธานี

            กรี๊ด!!!! 
            กรี๊ดดด!!!!!!
            กะ..กรี๊ดดดดดด!!!!!!

เสียงกรี๊ดดังกึกก้องไปทุกที่ทั่วบริเวณ แน่นอนเสียงนั่นส่วนใหญ่มาจากผู้หญิง ฉันยืนต่อแถวตรงบู๊ทจำหน่ายของที่ระลึก เหอะๆ  ของพวกนี้อย่าหวังจะรอด แม่จะเหมาให้หมด วะฮะฮ่า

จะยังไงมันก็เหมือนฝันเลย ฉันจะได้เจอคีย์ ตอนนี้ขอให้เจอเขาฉันก็พอใจแล้ว เธอมันสแตเบอหรอจริงๆเลยไอ ยอมสแตเบอหรอได้แค่วันนี้นะ รู้มั๊ย

กรี๊ดดดดๆๆๆๆๆ!!!!!

ขอปลดปล่อยหน่อยเถอะ  คีย์ๆๆๆ ซารางแฮ( >.<)

ฉันเข้ามาอยู่ในคอนเสิร์ตแล้ว โห บรรยากาศมันน่าตื่นเต้นชะมัด แท่งไฟที่เยอะจนนับไม่ถ้วนของแฟนคลับที่ทำให้ลานกว้างนี้ดูน่าหลงไหลมากยิ่งขึ้น มันก็มีอยู่ในมือฉันเหมือนกัน ฉันอยู่ตรงหน้าคอนเสิร์ตเขาแปะ เป็นที่ๆใกล้เวทีที่สุดแถวแรกเลยล่ะ ก็ฉันบัตรวีไอพีนี่ อยู่ตรงนี้มันเห็นหมดเลยจริงๆ ฉากข้างบนเพดานที่จะใช้ในการแสดงยังเห็นเลย วู้ๆ ฉากทำไมมันแกว่งไปแกว่งมาอย่างนั้นล่ะ เขาจงใจให้ฉากแกว่งหรือเปล่านะ แกว่งไปมาอย่างนี้ก็เพลินดี นี่แหละความลุ่มหลงที่ฉันมีให้คีย์ เอ...โยงมาหาคีย์ได้ไงเนี่ย

 อ๊ากกก!! จะได้เจอคีย์แล้ว!!!! \O(oo)O/

ทันใดนั้นแสงไฟที่เวทีการแสดงภายในคอนเสิร์ตก็ดับลงและมีชีวประวัติของคีย์ขึ้นมาแทน เขาหล่อเวอร์จริงๆ ไม่มีใครจะหล่อกว่านี้แล้ว คิกๆ

“สวะ ดิ กับ(สวัสดีครับ)”เสียงคีย์ที่ดังมาจากทุกที่ และตามมาด้วยเสียงเหล่าแฟนคลับที่ส่งเสียงตอบรับ บนเวทียังเป็นรูปของเขาอยู่ แต่เสียงเป็นเสียงเขาแน่นอนพูดไทยด้วย ไม่ชัดอีก น่ารักอ่ะ

“กรี๊ดดด!!!!!!!”เสียงเฮของเหล่าแฟนคลับที่ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง และแน่นอนมีเสียงของฉันผสมรวมอยู่ในนั้นด้วย

“ป๋ม รัก กุน(ผมรักคุณ)”

“อ๊าก!!!!!”แดดิ้น

“นับ ป้อม ป๋ม นะ(นับพร้อมผมนะ)”

“กรี๊ดๆๆๆๆๆ”

ฉิบ(สิบ).....เก้า......แปด......เจท(เจ็ด).......หก.......ห้า.......ฉี่(สี่)....

เสียงนับของคีย์บวกกับของแฟนคลับที่นับไปตามจังหวะกลอง

            ซาม(สาม)..........

            สอง..........

            กลองเริ่มตีจังหวะถี่ขึ้นไปเรื่อยๆ

            นึง(หนึ่ง)

            กล่องตีถี่มาก รัวตามความบ้าคลั่งของคนในคอนเสิร์ต

            ฉันมองเวทีและพยายามมองหา...คีย์ ก่อนที่สายตาจะเงยขึ้นไปมองบนเพดาน อะ ไอ้ ฉากที่แกว่งไปแกว่งมาทำไมมันแกว่งแรงตามจังหวะกลองล่ะ

ไม่นะ  มะ...มันจะตกแล้ว

มะ...มันจะตกแล้ว

ศูนย์!!!!!.........ตึ่ง!!!!

เสียงกลองตีดังมากพร้อมกับพรุ ทุกคนกำลังสนุก ฉากนั่นก็กำลังสนุก

            โฮก!!! ส่ายใหญ่เลย OoO!!

            ที่จริงถ้ามันส่ายอย่างนี้ไม่มีทางโดนฉันหรอกเพราะมันอยู่บนหัวฉันเป๊ะ ถ้าแกว่งไปแกว่งมาอย่างนี้ มันจะเข้าเวทีหรือไม่ก็คนที่อยู่รอบๆฉันต่างหาก  ฉันคงไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว(มั๊ง)